به نقل از «خبرگزاری آریا»

دومین سالگرد بازگشت طالبان؛ چه بر سر آینده و هدف‌ها و آرزو‌‌های ما خواهد آمد؟

تاریخ انتشار: ۲۲ مرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۴۵۱۱۶۹

خبرگزاری آریا-در دومین سال حکمرانی طالبان در افغانستان زنان جوانی که در تلاش برای تحصیل و دانش‌اندوزی بودند از امید‌ها و آرزو‌های ویران‌شده خود می‌گویند.
به گزارش خبرگزاری آریا به نقل بی بی سی ،این زنان خوش اقبال بوده اند که توانستند از افغانستان خارج شوند انستند از افغانستان خارج شوند اما بر اثر حملات و بی‌رحمی‌هایی که زنان را نشانه رفته بود، آسیب‌های شدید روحی دیده‌اند و تلاش می‌کنند با فرهنگ کشوری که به آن آمده‌اند سازگار وند اما همچنان دلواپس آینده نامعلوم خود هستند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

آزاده، 22‌ساله در هنگام قدرت‌گیری طالبان در هلمند، ولایت جنگ‌زده در جنوب افغانستان، در رشته اقتصاد تحصیل می‌کرد. او تنها زن کلاس بود. بعضی از هم‌کلاسی‌ها از او حمایت می‌کردند اما بیشتر آنها هیچ با او همراه نبودند.
او می‌گوید: «بعضی از آنها اعتقاد داشتند من نباید به دانشگاه بروم. دوران سختی بود اما در طول چهار ترم که در دانشگاه بودم یاد گرفتم زنی قوی و نیرومند باشم».
«باید در گوشه کلاس می‌نشستم جایی که با پرده از باقی کلاس جدا شده بود، مثل یک جعبه تنگ. تجربه تلخی بود و بر اثر آن حس می‌کردم عزت‌نفسم را از دست می‌دهم، به همین دلیل از خیر دانشگاه رفتن گذشتم».
«حس می‌کردم زندگی برایم به آخر رسیده است، هر روز گریه می‌کردم و از مادر و پدرم می‌پرسیدم چه بر سر آینده و هدف‌ها و آرزو‌‌های من خواهد آمد».
سرانجام آزاده توانست برای تحصیل به دانشگاه بنگلادش برود اما خواهر کوچک‌ترش ناچار بود در افغانستان بماند و از تحصیل محروم شده بود.
«من این کار را برای آینده‌ام، زندگی‌ام و خانواده‌ام کردم به‌ویژه برای خواهر کوچک‌ترم. او 16 سال دارد و حالا هر روز در خانه می‌ماند چون مدرسه‌ها را تعطیل کرده‌اند. سرانجام روزی که تحصیلاتم را تمام کنم به کشورم باز خواهم گشت و آنجا را دگرگون خواهیم کرد».
پروانه 19 ساله دلش می‌خواهد در «رشته کامپیوتر» تحصیل کند و رؤیای کار در شرکت اَپل دارد اما او برای رفتن به دانشگاه در کابل کم مانده بود جان خود را از دست بدهد:
«من دختر ساکت و آرامی بودم و بهترین دوستانم بهار و زهره بودند. ما به مرکز آمادگی آزمون کاج می‌رفتیم. 15 ماه اوت بود. من تازه از مرکز بیرون آمده بودم که متوجه شدم طالبان وارد شهر کابل شده‌اند. پیامی از بهار در گروه اینترنتی‌مان دریافت کردم که نوشت خدانگهدار، من دیگر شما را نخواهم دید. من آن زمان نمی‌دانستم که او راهی کانادا خواهد شد.»
«من هم عاشق نواختن گیتار بودم اما وقتی طالبان به قدرت رسیدند پدرم گیتارم را شکست. یک ماه بعد دوباره به مرکز کاج رفتم تا برای امتحانات ورودی دانشگاه آماده شوم. معلم کلاس از ما پرسید اگر نتوانید تحصیل کنید چه می‌توانید بکنید؟ طالبان مدتی طولانی در این کشور باقی نمی‌مانند شما باید درس بخوانید و برای آن زمان آماده شوید. من روز انفجار بمب در ماه سپتامبر 2022 آنجا بودم. من قرار بود به کلاس الف بروم اما آن را پیدا نکردم و به‌همین دلیل من و زهره به کلاس ج رفتیم. چند دقیقه بعد در کلاس الف انفجاری رخ داد و همه ما به حیاط فرار کردیم. می‌خواستم برگردم و دوستانم را پیدا کنم اما به ما اجازه نمی‌دادند. من فقط می‌خواستم دوستانم را ببینم. وقتی با دخترانی که هنوز در افغانستان هستند صحبت می‌کنم همه آنها چنان ناامید و دلسرد شده‌اند که با اولین کلمه گریه‌شان می‌گیرد و من هیچ کاری برای آنها نمی‌توانم بکنم».
ملکه، 24 ساله، نمونه‌ای از تغییری است که در بیست سال گذشته در زندگی زنان افغان روی داده است.
خواهران بزرگ‌تر او همه بی‌سواد هستند و شوهر کرده‌اند اما او توانسته وارد دانشگاه کابل شود و چهار سال تحصیل کند تا زمانی که طالبان از راه رسیدند و او را از دانشگاه بیرون کردند. «فکر کنم آنها خیال کردند که من با اقدام آنها در مورد بستن مدرسه‌ها مخالفت کرده‌ام».
هر‌چند او کمابیش دوران تحصیل خود را به پایان رسانده بود اما اکنون در کشوری خارجی و زبانی تازه باید همه چیز را از اول شروع کند: «من دوباره امید‌هایم را زنده می‌کنم و اگر خدا بخواهد آنها را عملی خواهم کرد. من می‌خواهم اقتصاد بخوانم و روی پای خودم بایستم. خواهرانم خیلی تیره‌بخت هستند چون تا پایان عمرشان باید در خانه بمانند».
دختران افغان تحصیل را حق مسلم خود می‌دانند و بسیاری از آنها از حق دختران دیگر هم دفاع می‌کنند. مانند سمیرا، 19‌ساله از شهر غزنی. والدین او و خواهر بزرگش بی‌سواد هستند. بعد از مدرسه او در مرکز سواد‌آموزی کار می‌کند که او و برادرش به‌راه انداخته‌اند. «ما فقط با دو صندلی و یک میز کارمان را شروع کردیم. حالا ما کتابخانه داریم و می‌توانیم به کارکنان حقوق بدهیم. ما روان‌شناس، 2 معلم کامپیوتر و مدیری داریم که پس آمدن من به خارج از کشور جای مرا گرفت. بیشتر دانش‌آموزان هزاره هستند و 95 درصد شاگردان کلاس زنان بودند تا زمانی که طالبان حضور آنها را در کلاس‌ها ممنوع کرد. حالا فقط 10٪ زنان در کلاس‌ها شرکت می‌کنند».
سمیرا می‌گوید: «من شیفته خبرنگاری هستم. می‌خواهم خبرنگار بشوم و تا پایان عمرم خبرنگار بمانم».
نسرین، 20 ساله، یکی از 8 فرزند خانواده می‌گوید: «زندگی من عادی و معمولی نبود. من همیشه ناچار بودم با مرگ دست‌و‌پنجه نرم کنم».
«ابتدا ناچار به مهاجرت اجباری شدم، بعد زمانی که در کابل بودم سه بار بر اثر انفجار بمب زخمی شدم، مچ دستم و کمرم آسیب دید اما زنده ماندم و نه فقط جان سالم به‌در بردم بلکه به تلاش برای دستیابی به رؤیا‌هایم ادامه دادم. رؤیای من تحصیل رشته ریاضی در دانشگاه هاروارد است».
5 خواهر نسرین نمی‌توانند به مدرسه بروند و هنگامی که طالبان قدرت را در دست گرفت پدرش شغل خود را از دست داد و بیکار شد. او می‌گوید: «طالبان آمد و همه‌چیز تیره‌و‌تار شد».
«در سال 2018 وقتی 15 ساله بودم در مرکز آموزشی کوثر دانش برای امتحانات ورودی دانشگاه آماده می‌شدم که در آنجا بمب منفجر کردند. هنوز کابوس آن روزها با من است. ما در کلاس مشغول درس خواندن بودیم که مردی وارد شد و از معلم اجازه گرفت تا وارد کلاس شود. وقتی وارد شد، منفجر شد. جلوی چشم‌های من این عملیات انتحاری اتفاق افتاد. بعد از آن به‌خاطر ندارم چه پیش آمد. چشمم را که باز کردم در بیمارستان بودم. بعد از این اتفاق به دلیل ضربه روحی نتوانستم به مدرسه بروم و پزشکان توصیه کردند که مدتی استراحت کنم و دست از تحصیل بکشم».
او می‌افزاید: «پس از یک ماه به مرکز آموزشی دیگری رفتم تا برای امتحانات آماده شوم متأسفانه آنجا هم انفجاری رخ داد. این بار من آسیب جسمی ندیدم اما باز دچار ضربه روحی شدم. حدود 100 نفر از هم‌کلاسی‌هایم را از دست دادم، درست مثل فیلم‌های ترسناک بود. نمی‌توانم بیش از این درباره آن حرف بزنم چون ذهنم دوباره به‌هم می‌ریزد. دوباره دکتر به من توصیه کرد تا استراحت کنم تا وضعیت روحی‌ام بهبود پیدا کند.»
«دو سال از درس و تحصیل دور شدم. وضعیت وحشتناکی بود. هر بار کتابم را باز می‌کردم احساس می‌کردم دوباره انفجاری رخ می‌دهد. خانواده‌ام نمی‌توانستند به من کمک کنند چون ما بسیار فقیر بودیم. با استفاده از دارو و مطالعه توانستم زنده بمانم و در سال 2020 دوباره به مرکز آموزشی کوثر دانش رفتم و دوباره در آنجا انفجاری رخ داد. این یکی از همه سخت‌تر و شدید‌تر بود و من به‌شدت زخمی شدم و نمی‌توانستم راه بروم، سه عمل جراحی انجام دادم تا توانستم دوباره راه بروم. من هنوز زنده‌ام و برای رسیدن به رؤیا‌هایم می‌جنگم».
همه این ماجرا‌ها پیش از قدرت گرفتن طالبان بود. «وضعیت ما پیش از سلطه طالبان هم خوب نبود اما پس از آن خیلی بدتر شد». پدر نسرین شغل خود را از دست داد و حالا نسرین نگران این است که خانواده چطور خورد‌و‌خوراک خود را تأمین کند. او از دانشگاه بنگلادش کمک‌هزینه تحصیلی دریافت می‌کند و تمام آن را برای خانواده‌اش در افغانستان می‌فرستد.
«برایم سخت بود که خانواده‌ام را بگذارم و بروم. من تنها حامی آنها بودم اما برای رسیدن به رؤیا‌هایم می‌جنگم چون با مرگ رو‌به‌رو شده‌ام و هیچ‌چیز نمی‌تواند جلوی مرا بگیرد».

عفو بین‌الملل: زنان افغان در دو سال گذشته با محدودیت‌های ‏سیستماتیک روبه‌رو بوده‌اند
به گزارش دویچه وله ، در آستانه دوسالگی حکومت طالبان در افغانستان اعلام کرد از زمانی که طالبان در اوت 2021 قدرت را به دست گرفتند، وضع حقوق‌ بشر در آن کشور پیوسته بدتر شده و زنان در دو سال گذشته، زیر حاکمیت این گروه، با محدودیت‌های سیستماتیک روبه‌رو بوده‌اند.
بخش آلمان این سازمان حقوق‌ بشری در گزارشی محدود کردن حقوق زنان و دختران در افغانستان را جنایت علیه بشریت خواند و از کشورها، به‌ویژه آلمان، خواست که هرچه زودتر شرایطی فراهم کنند که برنامه پذیرش شهروندان آسیب‌پذیر افغان به‌سرعت و بدون تاخیر اجرا شود.
عفو بین‌الملل در این گزارش تاکید کرده است که طالبان در دو سال حکومت در افغانستان ثابت کردند که گفتار و عملشان کاملا با هم متفاوت است. آنچه این گروه در ماه‌های نخست حکومت در مورد تحصیل و کار دختران گفته بودند، کاملا خلاف آن چیزی است که عمل کرده‌اند.
ترزا برگمان، کارشناس آسیا در بخش آلمان سازمان عفو بین‌الملل، تاکید کرده است: «[در آستانه] دو سالگی حکومت این گروه مشخص شد که این‌ها [حرف‌های گروه طالبان] چیزی جز وعده‌های توخالی نبوده است. طالبان پی‌درپی و سیستماتیک حقوق دختران و زنان را تقریبا در همه عرصه‌های زندگی پایمال کرده‌اند.»
در این گزارش همچنین به اقدام طالبان برای بستن سالن‌های زیبایی که زنان مدیریت می‌کردند اشاره شده و گفته شده است که با این کار طالبان، دست‌کم 60 هزار زن کارشان را از دست داده‌اند.
عفو بین‌الملل قوانین سخت‌گیرانه طالبان علیه زنان افغانستان را «سیستماتیک» خوانده و تاکید کرده است که طالبان ابتدا آیین‌نامه‌ای زیر نام « آیین‌نامه داشتن محرم شرعی» در دسامبر 2021 تصویب کردند. مدت کوتاهی پس از آن، حضور زنان در پارک‌ها و مکان‌های ورزش، کافه‌ها، و اماکن عمومی را ممنوع کردند. در ماه مارس 2022، تحصیل دختران در کلاس هفتم به بعد را منع کردند و به دختران اجازه رفتن به مدرسه ندادند. و اکنون، بر اساس برخی گزارش‌ها، رژیم طالبان مانع تحصیل دختران بالاتر از کلاس ششم شده‌اند. این سازمان همچنین به دیگر محدودیت‌هایی که طالبان اعمال کرده‌اند، از جمله منع تحصیل دختران در دانشگاه و منع کار زنان در نهادهای غیردولتی و سازمان ملل متحد، اشاره کرده است.

دستگیری‌های خودسرانه
در گزارش سازمان عفو بین‌المل آمده است که طالبان در دو سال گذشته نه‌تنها زنان و دختران، بلکه مدافعان حقوق بشر، فعالان مدنی، کارمندان سابق محلی، کارمندان دولت قبلی و به‌ویژه کارمندان نظامی، و اعضای اقلیت‌های قومی و مذهبی را نیز هدف قرار داده‌اند.
در گزارش این سازمان تاکید شده است: «عفو بین‌الملل در چند گزارش اشاره کرده است که دستگیری‌های خودسرانه، ناپدید شدن اجباری، شکنجه، و اعدام‌های غیرقانونی در دو سال گذشته در بسیاری از مناطق افغانستان صورت گرفته است.»
این سازمان همچنین با انتقاد از برنامه آلمان برای پذیرش شهروندان افغان گفته است که در برنامه پذیرش آلمان، پس از آغاز دوباره در اکتبر 2022، تا کنون حتی یک فرد در معرض خطر از افغانستان به آلمان آورده نشده است.
عفو بین‌الملل تصریح کرده است: «به نظر می‌رسد سفارت آلمان در اسلام‌آباد، با توجه به تعداد بسیار زیاد درخواست‌های ویزا از سوی پناه‌جویان افغان، کم‌کار است. در پایان ماه ژوئن، این سفارت روزانه فقط سه درخواست ویزا را بررسی کرده است.»
بر اساس اطلاعات وزارت خارجه آلمان در پایان ماه مه، حدود یک هزار و 480 نفر نامه پذیرش در ایران و پاکستان دارند. همچنین، 12 هزار و 600 نفر دیگر با داشتن نامه پذیرش همچنان برای آمدن به آلمان، در افغانستان انتظار می‌کشند.
ترزا برگمان، کارشناس آسیا در بخش آلمان سازمان عفو بین‌الملل، تاکید کرده است: «هر روز که فرد تحت آزار و اذیت طالبان باید منتظر خروج ایمن به آلمان بماند، برایش خطرناک است. در بدترین حالت، این انتظار ممکن است به قیمت جان فرد تمام شود. دولت آلمان فورا باید هر کاری که ممکن است برای شروع این کار بکند.»
سازمان عفو بین‌الملل در حالی از وضع حقوق‌ بشر در افغانستان و به‌ویژه وضع زنان در آن کشور ابراز نگرانی می‌کند که گروه طالبان هر روز بر قوانین سخت‌گیرانه خود علیه زنان می‌افزاید. اکنون، دو سال پس از آغاز حکومت دوباره این گروه در افغانستان، زنان از همه فعالیت‌های اجتماعی منع و خانه‌نشین شده‌اند.

منبع: خبرگزاری آریا

کلیدواژه: طالبان افغانستان زنان دو سال گذشته تاکید کرده سازمان عفو بین عفو بین الملل انفجاری رخ نامه پذیرش شده اند

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۴۵۱۱۶۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بازداشت عضو جمعیت اسلامی افغانستان در کابل

منابع خبری گزارش داده اند طالبان سید نبی نبیل، دیپلمات‌ ارشد وزارت امور خارجه این گروه را بازداشت کرده‌اند.

این دیپلمات از خانه‌اش در منطقه شهرک مسعود از مربوطات ناحیه پانزدهم شهر کابل بازداشت شده است.

دلیل بازداشت نبیل که عضو حزب جمعیت اسلامی افغانستان نیز است، معلوم نیست.

‏سید نبی نبیل، باشنده اصلی روستای سنگ‌اتش ولسوالی فرخار ولایت تخار است و در حکومت پیشین، معاون سفارت‌های افغانستان در کویت و عربستان سعودی بود.

او در مقاومت اول یکی از افراد کلیدی احمدشاه مسعود نیز بود و پس‌ از به قدرت رسیدن دوباره طالبان در وزارت خارجه زیر اداره این گروه کار و در شهر کابل زندگی می‌کرد.

طالبان تا کنون در این مورد چیزی نگفته‌اند.

باشگاه خبرنگاران جوان افغانستان افغانستان